در ادامه‌ی تنش‌های میانِ دو نگرش غیرهمسوی مدعی در شیوه‌ی آموزش هنرستان موسیقی، این بار پرویز محمود – که پس از بازگشت وزیری، به مدیریت هنرستان موسیقی منصوب‌شده بود – توسط خودِ وزیری از این مقام برکنار و خانه‌نشین شد.
اما او در این فرصتِ تازه، به کمک هنرجویانی چون مرتضی حنانه و روبیک گریگوریان و از همه مهم‌تر با حمایت‌های مادی و معنوی حزب توده، ارکستر مستقلی را راه‌اندازی کرد که به نحوی اولین ارکستر سمفونیک تهران (به شیوه‌ی کنونی‌اش) دانسته شده است.
بیشترِ نوازندگان این ارکستر خصوصی، هنرجویان هنرستان و یا نوازندگان آزادی بودند که در کافه‌ها نوازندگی می‌کردند، اما این‌جا بدون دریافت دستمزد در زیرزمین خانه‌ی پدریِ محمود، تمرین و در مناسبت‌های مختلف به رهبری خود او، آثاری از موسیقی کلاسیک غربی را اجرا می‌کردند. با چنین پیشینه‌ای، پرویز محمود را می‌توان اولین رهبر ارکستر سمفونیک تهران به شمار آورد.
اتفاق معنادار، راه‌اندازی انجمن موسیقی ملی در انتهای همین سال توسط روح‌الله خالقی (دستیار و یار وفادار کلنل وزیری) است که این‌چنین رقابت دو نحله‌ی فکری متمایز در موسیقی، وارد مرحله‌ی تازه‌ای شد

پیشنهاد مطالعه‌: کتاب «تاریخ هنرستان موسیقی»
مؤلف: علی تقی‌پور گورابی، ناشر: موسسه‌ی توسعه‌ی هنرهای معاصر، ۱۳۹۷