فیلی که موش می‌زاید.
گروه سازهای بادی برنجی ارکستر پاپ رادیو و تلویزیون ملی‌ایران سال ۱۳۵۲
نوازندگان ترومپت از راست: گومز (اسپانیایی)، نلو(ایتالیایی)
نوازندگان ساکسیفون از راست: حسن شماعی‌زاده، پرویز شهبازی و کامران راد
رهبر ارکستر: مارسل استپانیانی
عکاس: مریم زندی
در آن دوره دست کم سه نوازنده‌ی تراز اول ترومپت در ایران فعالیت داشتند؛ منوچهر اسلامی، میردادیان و منوچهر بیگلری
حال پرسش این است که استفاده از نوازندگان ایتالیایی در ارکستر پاپ چه دلیلی داشته‌است؟ آیا این‌جا نیز مثَل مرغ هم‌سایه غاز است صادق است؟ یا این‌که تراکم و تعدد برنامه‌ها به حدی بوده است که به‌کارگیری نوازندگان مهمان ضروری می‌نموده است؟
تا جایی‌که می‌دانم ایران همواره با کمبود نوازنده‌ی سازهای مختلف مواجه بوده است. این‌که هم‌چنان امکان حضور هم‌زمان بیست نوازنده‌ی زهی برای یک کنسرت به سختی محقق می‌شود. حتی در زمینه‌ی ضبط موسیقی در استودیو از گردهم‌آوری شش نوازنده‌ی توانای ویلن هم عاجزیم.
در حالی‌که در گوشه و کنار تهران و شهرهای بزرگ، آموزش‌گاه‌های موسیقی رهوار شده است. اگر خروجی این کلاس‌ها نوازنده‌گانی کاربلد نیست، پس فلسفه‌ی این آموزش‌گاه‌ها و این ثبت‌نام‌ها چیست؟
