با فراگیرتر شدن مناسبات زندگی شهری در انتهای دهه‌ی نخست قرن، اقبال عمومی به یادگیری و اجرای موسیقی نیز افزایش یافت. ابوالحسن صبا که ارشد کلاس‌های آموزش موسیقی کلنل وزیری محسوب می‌شد، پس از حدود دو سال مدیریت مدرسه‌ی پسرانه‌ی صنایع ظریفه در رشت، در زمستان سال ۱۳۱۰ کلاس‌های آموزش ویلن و سنتور خود را در تهران راه‌اندازی کرد که ذخیره‌ی موسیقایی فرهنگ ایرانی در طول قرن اخیر، هم‌چنان از آن محفل و کیفیت آموزگاری او بهره‌مند مانده است.

چه بسا برای بررسی جایگاه و تأثیر کلاس‌های صبا، مرور نام برخی دانش‌آموختگان مکتب او کافی و گویا باشد:
حبیب‌الله بدیعی، علی تجویدی، عبدالله جهان‌پناه، مهدی خالدی، همایون خرم، حسین دهلوی، رضا روحانی، ساسان سپنتا، حشمت سنجری، عباس شاپوری، فرهاد فخرالدینی، بزرگ لشگری، حسنعلی ملاح، اسدالله ملک، محمد میر نقیبی، مرتضی ورزی، مجید وفادار، پرویز یاحقی، فرامرز پایور، محمد حیدری، داریوش صفوت، مسعود میثاقیان، بنان، دلکش، خاطره پروانه، محمودی خوانساری، قمر، نورعلی برومند، حسین تهرانی، حسن کسایی و …

پیشنهاد: کتاب «در قفس» (درباره‌ی ابوالحسن صبا)
نویسنده: فرهود صفرزاده، نشر «فنجان»، ۱۳۹۷