پس از سرباز زدن کلنل وزیری از اجرای ارکستر مدرسه‌ی موسیقی در مهمانی رضاشاه، او از تمام مقام‌های پیشین خود عزل و خانه‌نشین شد. در همان سال غلام‌حسین مین‌باشیان، فرزند سالار معزز -که پیش از این تحصیلات موسیقایی خود را در کنسرواتور ژنو و سپس برلین تکمیل کرده بود و در سال ۱۳۱۱ به ایران بازگشته بود- با خواهرزن رضاشاه ازدواج کرد.
مین‌باشیان که بر حسب لیاقت، در طول دوران تحصیل خود به عنوان دانش‌آموز و دانشجوی نمونه در سطح اروپا معرفی شده بود، در همین سال حکم سرپرستی و رهبری ارکستر سمفونی بلدیه و همچنین ریاست هنرستان موسیقی (به جای کلنل وزیری) را نیز دریافت نمود.
حضور و معرفی نگرش و رویکرد مین‌باشیان -که موسیقی ایرانی را بیشتر نوعی موسیقی محلی می‌دانست و قائل به حذف نظریات این موسیقی از آموزشگاه‌ها بود- سرمنشأ شکل‌گیری گفتمانی تازه‌ در این عرصه شد که رشته‌ی بافته‌شده‌اش از آن زمان تاکنون، و با فراز و فرودهای مختلف به موازات کلیه‌ی جریان‌های موسیقایی تداوم یافته است.

پیشنهاد مطالعه‌: کتاب «به رهبری مرتضی حنانه»
نوشته‌ی تورج زاهدی (پیوست: «بررسی زندگی، آثار و نقش مرتضی حنانه» نوشته‌ی علی‌رضا میرعلی‌نقی)، ناشر: «فیلم»، ۱۳۶۹