پس از بهره‌گیری‌های اولیه‌ی سینماداران ایرانی از اجرای موسیقی در سالن‌های سینما، هم‌زمان با تجربه‌ی ساخت اولین فیلم ناطق در ایران، سویه‌ی دیگری از پیوند میان سینما و موسیقی نیز رخنمون شد؛ آنجا که اردشیر ایرانی در ساخت فیلم دختر لُر (۱۳۱۲) از آواز نیز به عنوان یک عنصر مؤثر در روایت فیلم استفاده کرد.
پس از او عبدالحسین سپنتا در تجربه‌ی ساخت دومین فیلم ناطق سینمای ایران، شیرین و فرهاد، (۱۳۱۴)، مصطفی نوریانی را برای ساخت آهنگ متن و همچنین ترانه‌سازی بر مبنای اشعار نظامی و وحشی بافقی به کار گرفت که این ترانه‌ها با صدای خود سپنتا و ایران دفتری در فیلم اجرا شدند و از این راه بهره‌گیری، و چه‌بسا استمدادِ سینمای ایران از موسیقی، به ویژه موسیقی با کلام (ترانه‌خوانی) جلوه‌ای تازه‌تر و قالبی حرفه‌ای‌‌تر به خود گرفت.

پیشنهاد مطالعه‌: کتاب «تاریخ سینمای ایران»
مؤلف: جمال امید، ناشر: «روزنه»، ۱۳۷۴