استیلای نگرش و رویکرد مین‌باشیان در زمینه‌ی موسیقی – که به طور مطلق به حذف موسیقی ایرانی و پذیرش موسیقی در شکل و فرم غربی آن قائل بود – در سال ۱۳۱۷ به شکل‌گیری سازمانی به دستور مستقیم رضاشاه، به نام اداره‌ی موسیقی کشور انجامید.
اساس این ابلاغیه را می‌توان در تمرکز بر عبارت موسیقی غربی، تعمیم موسیقی جدید بین اهالی کشور و از همه تندرویانه‌تر جلوگیری از آنچه موافق موسیقی جدید نیست در نظر گرفت. البته این یکه‌تازی و چه‌بسا تصفیه‌ی آموزشی، همواره موردانتقاد جریان متمایل به دیدگاه‌های کلنل وزیری قرار داشت که نمونه‌هایی از آن به قلم خالقی، در جلد سوم کتاب سرگذشت موسیقی ایران آمده است. او که این اقدام را نوعی خودشیرینی می‌داند در جایی از نوشته‌اش، از این اقدام چنین یاد می‌کند: درست مثل فرمانی است که از شهربانی صادرشده.

پیشنهاد مطالعه: کتاب «سرگذشت موسیقی ایران»
نوشته‌ روح‌الله خالقی- ناشر: «ماهور»