مرگ واروژان در شهریور ۱۳۵۶ نه تنها مرگِ زودرسِ یک هنرمندِ حساس، متعهد به کار، پیشرو، دانش‌یار، نوآور، استاد و آموزگار، بلکه درمقام شبیه‌سازی، می‌تواند استعاره‌ای از زودمرگی روند رو به رشدِ ترانه نیز حساب شود که فرو رفتگیِ آن سالی پس از مرگ واروژان آغاز شد.
واروژان در چهل و یک سالگی روی تخت بیمارستان درگذشت، در حالی که کلیتِ فعالیت‌های متمرکز و پیوسته او – با آ ن همه اتفاق خوشِ هنری- از ده سال هم نمی‌گذشت.
گذر از چهل‌سالگی در هر حرفه‌ای، یعنی پایانِ ریشه دوانی و تنه‌کشیدن و آغاز امکان قلمه‌گیری.
مرگ واروژان در چهل و یک سالگی حسرت بزرگ هنر موسیقی در ایران است.

پیشنهاد مطالعه: کتاب «واروژان»
به کوشش حسین عصاران، ناشر: نگاه، ۱۳۹۶