پیش‌تر از این هم نوشته بودم که تنها شرط و درخواست اسفندیار منفردزاده برای طراحی و راه‌اندازی سایتی جهت ارائه‌‌ی مجموعه کارنامه‌ی آهنگ‌سازی‌اش این بود که همه‌ی کارها، از ابتدا تا انتها، بی‌هیچ حذف و ملاحظه‌ای، جمع‌آوری و ارائه شود تا به گفته‌ی خودش همه‌ی کارنامه، از سیاه‌مشق‌های دبستانی و ناکام تا برآمده‌های گوش‌آشنا، بدون کم و کاست و به ترتیب زمان ساخت‌شان در گوش‌رَس شما باشد.

همه‌ی ذهنیتش این بود که مخاطبان بدانند کسی نابغه یا دانسته‌ی کل، به دنیا نمی‌آید و این خودِ اوست که بنا به دل‌مشغولی‌ها و کیفیت زندگی‌اش، سلیقه و توانش را شکل می‌دهد.
من کمتر هنرمند معتبری را می‌شناسم که با چنین حسن‌نظر و حتی اعتماد به نفسی، سیاه‌مشق‌هایش را نه‌ تنها پنهان نکند، بلکه به بازدید آنها به قصد قضاوت و نقد اصرار داشته باشد.

اما چندی بعد از رونمایی سایت، او پیشنهاد داد که خودِ ما مقدمات کار‌ِ قضاوت و نقد کارنامه‌اش را فراهم کنیم تا بیش از پیش، خواهش او از مخاطبان هنگام بازدید، بازشنید و واکاوی این کارها آشکار باشد.
این‌که بدانند بعضی از این کارها ارزش هنری نداشته‌اند و در حد سیاه‌مشق مانده‌اند و برخی دیگر مربوط به دوران گذر از سلیقه‌ای به سلیقه‌ی دیگر بوده‌اند و برخی دیگر بنا به انتخابش و بی‌هیچ سفارش خاصی، در دوران شکل‌گیری سلیقه‌ی متفاوت در ذهن و وجودش شکل گرفته است.
باید تفاوت‌ها را درک کرد که پیش‌نیاز آن بهره‌گیری از متر و معیارهایی برای سنجش کیفیت آثار است.
شکل جدید سایت منفردزاده، پیگیر شکل‌دهی به همین نقطه‌نظر است.

پی‌نوشت:
سپاس ویژه از علی‌رضا مهیجی عزیزم که پیگیر انجام این تغییرات در طراحی سایتِ معتبرشده‌اش بود.