در سال ۱۳۴۴ دکتر مهدی برکشلی (موسیقی‌دان و فیزیک‌دان) روی علاقه‌‌‌اش به توسعه آکادمیک زمینه‌های علمی و هنری، پایه‌های اولیه رشته موسیقی را در دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران پی‌ریزی کرد؛ آن هم نه برای یاددهی آموزه‌های اولیه کار نوازندگی، بلکه به این قصد که با تحصیل آن، دانشجویان را با روش‌های علمی و فنی به مراحل عالی اجرا و درک موسیقی ملی و بین‌المللی برسانند.
جدا از جایگاه و کارکرد این اتفاق در عرصه‌ی موسیقی نیم‌قرن اخیر، نکته‌ی جالب در این راه، سویه‌های اداری پنهان‌مانده این اتفاق است؛ از مطالعه‌ی نامه‌نگاری‌های رسمیِ رد و بدل شده به دربار، چنین برمی‌آید که بر سر این قضیه، کشمکش‌های رسمی، با دیدگاه‌های انحصارطلبانه و زبانی، گاه متملقانه، میان هنرستان موسیقی (به نمایندگی از وزارت فرهنگ و هنر) و دانشگاه تهران شکل‌گرفته که اولی به جدیت پیگیر نظارت بر کار این رشته، در دانشگاه تهران بوده و دیگری در رد این انتظار، تشکیل رشته‌ موسیقی در دانشگاه را تنها راه نجات هنرستان موسیقی – که به نظر آن‌ها پس از نیم‌قرن بدین وضع دچار است– دانسته است.
کشمکشی که در نهایت با پیروزی دانشگاه تهران به پایان رسید و از پی آن اولین دانشجویان رشته‌‌ی موسیقی دانشگاه تهران (از جمله اسفندیار منفردزاده، شاهین فرهت، داریوش دولشاهی و مسعود پورفرخ) در آغاز سال تحصیلی ۱۳۴۵ وارد دانشگاه شدند.

پیشنهاد مطالعه: کتاب «اسنادی از موسیقی، تئاتر و سینما در ایران» (۱۳۰۰ تا ۱۳۵۷)
تهیه و تنظیم معاونت خدمات و مدیریت اطلاع‌رسانی ریاست جمهوری، ۱۳۷۹